Samarkanda

Samarkanda miasto leżące na szlaku handlowym (Jedwabnym Szlaku) prowadzącym z Chin do Morza Śródziemnego jest jednym z najwcześniej zamieszkałych miast na świecie (ok. VII w. p.n.e.). Miasto opanowane w XIII w. przez Czyngis Chana. W wieku XIV zostaje ono odbite z rąk mongolskich najeźdzców i staje się stolicą imperium (rozciągającego się od Indii aż po Turcję) Amira Timura (Tamerlana). Maisto w drugiej połowie XIX w. przeszło w rosyjskie ręcę. Od 1925 do 1930 roku było stolicą uzbeckiej SRR.

Zwiedzanie zaczynamy od najsłynniejszego w mieście placu Registan. Wokół niego znajdują się trzy medresy: Ulugbeka, Sher-Dor i Tilya-Kori. Cały kompleks robi duże wrażenie. Budynki są minumentalne z bardzo ładnymi majolikowymi zdobieniami i kopułami z mnóstwem rowków biegnących od szczytu do ich podstawy, których wcześniej nie widzieliśmy. Kupujemy bilety (turyści 14 000, uzbecy 1 000 sum) i zaczynamy od wybudowanej w latach 1417-20 medresy Ulubbeka. W jego wnętrzu znajduje się małe muzeum opisujące lata świetności miasta, jak i przedstawiające ciekawe zdjęcia z lat wcześniejszych. Wchodzimy na dziedziniec medresy i jesteśmy trochę rozczarowani. W pokojach, w których kiedyś uczniowie kiedyś uczyli się zasad koranu umiejscowiły się stoiska z pamiątkami. Zdecydowanie odbiera to uroku temu miejscu. Następnie idziemy do medresy Tilya-Kori wybudowanej w latach 1646-60. Tutaj jest bardziej nastrojowo. Jeden z większych pokoi tutaj (w którym jest dużo kramików z pamiątkami) ma bardzo ładnie zdobione wnętrza. Najładniejsze tutaj są malowidła na syficie (wnętrze kopuły). Trzecia medresa pochodząca z lat 1619-36 to Sher-Dor czyli Lwia Brama. Nazwa ta wzięła się od postaci lwów przedstawionych na głównym portalu. Jest ona bardzo podobna do pozostałych dwóch. Mamy etap w naszym zwiedzaniu, że bardzo trudno nam znaleźć różnice między kolejnymi odwiedzanymi miejscami. Po którejś z kolei medresie, różnice pomiędzy nimi zaczęły nam się zacierać.

Następnym punktem programu jest meczet i mauzoleum Bibi-Khanym. Bibi-Khanym była chińską żoną Timura, która pod nieobecność męża postanowiła na jego cześć wybudować monumentalny meczet. I udało się. To co dziś można zwiedzać jest jednak tylko repliką dawnej budowli, i to repliką, która jest niedokończona. Jego rozmiary jednak budzą podziw. Portal wejściowy głównej fasady ma 35 m. wysokości. We wnętrzu znajduje się jeden z największych pulpitów pod koran.

Idziemy dalej do kompleksu mauzoleów Shah-I-Zinda. Po drodze jednak zahaczamy o bazar, gdzie robimy małe zakupy i o współczesny cmentarz. Na cmentarzu uwagę przykuwają płyty nagrobne, które prawie wszystkie mają wyrzeźbione portrety zmarłych. Z cmentarza bezpośrednio wchodzimy do Shah-I-Zinda nieumyślnie, aczkolwiek z zadowoleniem panią bileterkę. Cały kompleks leży na niewielkim wzgórzu. Jest to jedno z bardziej świętych miejsc dla muzułmanów w Uzbekistanie. Jest to bardzo spokojne miejsce.

Po małej sjeście i nabraniu sił idziemy obejrzeć mauzoleum Gur-e Amir. Zawiera on grobowce Timura, jego wnuka Ulugbeka i innych znakomitych członków dynastii Timuridów. Budynek jest naprawdę ładny, szczególnie że zwiedzamy go w godzinach popołudniowych i zachodzące słońce dodaje mu uroku. Z oryginalnego budynku zostały tylko fundamenty, część minaretu i bramy wejściowej.

Kończymy zwiedzanie zabytków na dziś. Idziemy przejść się po parku, gdzie jeden koleżka jeździ na deskorolce i zaczynamy rozglądać się za jedzeniem. Wybór pada na szaszłyki. Nie ma jednak baranich, musimy się zadowolić wołowymi i drobiowymi. Ale dobre i to. Do tego sałatka, lepioszka, czai i piwko i jest git.

Zdjęcia (24)

Komentarze (2)